حافظ » غزلیات

غزل شمارهٔ ۳۷

 

 بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

                ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

               سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین

                    نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر

                   ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوزه عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بیدل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

برداشت از گنجور