روز میلاد کوثر ولایت بر جمله سادات و شیعیان مبارک

بهشت     زیبا        ز  نور   روی    زهراست

ملائک     نغمه     خوان    در  کوی     زهراست

ز    میلادش         خدا        کوثر     عطا   کرد

جهان          قربان     تار       موی     زهراست

چه غریب ماندی ای دل

چه غریب ماندی ای دل   نه غمی, نه غمگساری
نه به انتظار یاری, نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری

دل من ! چه حیف بودی که چنین زکار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشته‌ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بى پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری...

                                                                                                         هوشنگ ابتهاج ه.الف.سایه

تو بمــان و دگــران، وای به حال دگــــــران

ز تو بگذشتم و بـگذاشتمت با دگران

رفتم از کوی تو لیکن عقب سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمــان و دگــران، وای به حال دگــــــران
...

می روم تا که به صاحب نظری باز رسم
محرم ما نبود، دیده ی کوته نظران !!

دلِ چون آینه ی «اهل صفا» می شکنند
که ز خود بی خبرند این ز خدا بی خبران

دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاری ست ز سر حلقه ی شوریده سران

گل این باغ به جز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا «تو ببخشای به خونین جگران»

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران !!!!

«شهریارا» غم آوارگی و در به دری
شورها در دلم انگیخته، چون نوسفران

" شهریار

شتر دیدی ندیدی

 از آن روزی که ما را آفریدی
به غیر از معصیت چیزی ندیدی
خداوندا به حق هشت و چارت
زما بگذر  شتر  دیدی  ندیدی
                               بابا طاهر
(منظور از هشت وچارت قسم به دوازده امام معصوم است)

خدایا! بشکن این آیینه‌ها را

خدایا! بشکن این آیینه‌ها را که من از دیدن آیینه سیرم
مرا روی خوشی‌ از زندگی‌ نیست
ولی‌ از زنده ماندن ناگزیرم

از آن روزی که دانستم سخن چیست همه گفتند: این دختر، چه زشت است
کدامین مرد او را می‌‌پسندد
دریغا، دختری بی‌ سرنوشت است

چو در آیینه بینم روی خود را در آید از درم غم با سپاهی
سیه روزی نصیبم کردی، اما-
نبخشیدی مرا چشم سیاهی

به هر جا پا نهم، از شومی بخت نگاه دلنوازی سوی من نیست
از این دلها که بخشیدی به مردم
یکی‌ در حلقه گیسوی من نیست

مرا دل‌ هست، اما دلبری نیست تنم دادی، ولی‌ جانم ندادی
به من حال پریشان دادی اما
سر زلف پریشانم ندادی

به هر جا ماهرویان رخ نمودند نبرد‌م توشه یی جز شرمساری
خزیدم گوشه یی سر در گریبان
به درگاه تو نالیدن به زاری

چو رخ پوشم ز بزم خوبرویان همه گویند: او مردم گریز است
نمیدانند زین درد گران بار
فضای سینه من ناله خیزست

به هر جا همگنانم حلقه بستند نگینش، دختری ناز آفرین بود
ز شرم روی نازیبا در آن جمع
سر من لحظه‌ها بر آستین بود

چو مادر بیندم در خلوت غم ز راه مهربانی، می‌نوازد
ولی‌ چشم غم آلودش گواه است
که در اندوه دختر میگدازد

به بام آفرینش جغد کورم که در ویرانه هم، نا آشنایم
نه آهنگی مرا، تا نغمه خوانم-
نه روشن دیده یی، تا پر گشایم

خدایا! بشکن این آیینه‌ها را که من از دیدن آیینه سیرم
مرا روی خوشی‌ از زندگی‌ نیست
ولی‌ از زنده ماندن، ناگزیرم

خداوندا خطا گفتم، ببخشای تو بر من سینه یی بی‌ کینه دادی
مرا همراه رویی نا خوشایند
دلی‌ روشنتر از آیینه دادی

مرا صورت پرستان خوار دارند ولی‌ سیرت پرستان میستایند
به بزم پاکجانان چون نهم پای
در دل‌ را به رویم میگشایند

میان سیرت و صورت خدایا دل‌ زیبا به از رخسار زیباست
به پاس سیرت زیبا، کریما
دلم بر زشتی صورت شکیباست

مهدی سهیلی