اسرار می پرستی

اسرار می پرستی

با خوشدلان مگوئید اسرار می پرستی

کانان خبر ندارند از گریه های مستی

ساقی ز بار هستی بر لب رسید جانها

جامی بیار و بستان ما را ز دست هستی

شیخم به طعنه گفتا دین تو چیست؟ گفتم  

گر  کافرم   نخوانی   مستی  و می پرستی

خاکم   که   در   بلندی  بازیچه   نسیمم

یاران   رها    کنیدم   در   تنگنای پستی

شرمم   نمی دهد    ره   بر آستان وصلت

کز   کوته    آستینان    ناید    دراز دستی

                         شاعر:پژمان بختیاری

در دیر می‌زدم من

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی

چه کنم؟  که  هست  اینها گل خیر آشنایی

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت

که   رقیب    در    نیاید     به   بهانهٔ   گدایی

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟

به  امید  آنکه شاید تو به چشم  من  درآیی

سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟

که   شنیده‌ام   ز   گلها   همه  بوی بی‌وفایی

به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟

که کشند عاشقی  را، که  تو  عاشقم  چرایی؟

به   طواف  کعبه   رفتم  به حرم رهم ندادند

که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟

به   قمار  خانه   رفتم،   همه پاکباز  دیدم

چو   به   صومعه   رسیدم  همه زاهد ریایی

در   دیر  می‌زدم   من،  که یکی ز در در آمد

که : درآ، درآ، عراقی، که تو خاص از آن مایی

(فخرالدین عراقی)