چون بیایی
چون بیایی
رفته ای از پیشم و من بیقرارم
کی به پایان میرسد این انتظارم
در فراقت همچو پائیز و غمینم
چون بیایی شادم و با تو بهارم
بیوفایی میکنی با من چرا ای بیوفا
ای که میگفتی ترا من غمگسارم
شورشی کردی بپا در خانهء دل
گشته ای در زندگی شور و شرارم
دایم آ‍زارم کنند رندان کویت
من که غیر از تو به کس کاری ندارم
گفتی عیبم را که جان قربان یارم میکنم
هف کچلان
یکی از باورهای محلی در روستاها این بود که اگر باران چند روز مداوم ببارد و بند نیاید طناب نازکی را بر می داشتند و نام هفت تا کچل رو میشمردند و هفت گره روی طناب زده و آن را به ستون خانه می بستند و با ترکه نازکی شروع می کردند به زدن آنها تا کچل ها از خدا بخواهند که باران بند بیاید و آنقدر میزدند تا یک نفر از جمع ضمانت کند که دیگر بس است باران بند خواهد آمد و شعر زیر یادآور یکی از خاطراتی است که ما به محض شنیدن از عموی بزرگ اقدام به انجام آن کردیم و سبب خنده جمع شد.یادش بخیر
هف کچلان
هفت کچلان
یاده مره قدیمه بارون روزونه غم گیتیم
یادم میآید که قدیما روزهای بارانی غمگین میشدیم
هفته کچل شماردیم و سیتیونه دور فیپیتیم
هفت تا کچل را می شمردیم و دور ستون خانه می بستیم
نازک لافنده تشک زیم و یکی یکی شماردیم
طناب نازک را گره زده ویکی یکی آنها را می شمردیم
هف کچلانه نامه بلند بلند هاوردیم
اسم هفت تا کچل را با صدای بلند می اوردیم
کل حسن و کل رجب و کل اضغر
کل حسن و کل رجب و کل اضغر
کل رضا و مامتقی و کل اسمال و مام جعفر
کل رضا و محمد تقی و کل اسماعیل و محمد جعفر
شویشه مرا حالا نزن کی بزن
با ترکه نازکی شروع میکردیم به کتک زدن ستون
خنده گوتن می عمویو و عمَه زن
عمو و زن عمو از کار ما می خندیدند
نابدون جی رقص کنان بارون زا شراره
باران رقص کنان از ناودان شراره میزند
خونه سره حلفه تند تند زا نقاره
حلب و شیروانی خانه را تند تند نقاره می زد
یادش بخیر قدیمه خوبه روزان
روزهای خوب گذشته یادش بخیر
دِ یاد نیار دِ می دله نوسوزان
دیگر با یادآوری آنها دلم را نسوزان
سلمان 26/7/95
دل شکسته
دل شکسته
آمدی تا آنکه ویرانم کنی
در حصار عشق زندانم کنی
کوزه بشکستی که مجنونم کنی
عشوه ها کردی که افسونم کنی
عهد کردی گر مرا پیدا کنی
دست و پایم بسته و شیدا کنی
من که با یک غمزه بودم رام تو
دانه دیدم اوفتادم دام تو
این من و این هم دل بشکسته و شیدای من
تیر عشقت را بزن خوش می زنی زیبای من
آذر 94
منظومه سلمان
دزد کیه؟
دوزد کیه؟
دوزد اونه که کارگرانه حقه خوردندره بانک وادارات میان میلیاردی بوردندره
دوزد اونه که ترازو پوشت کم کشه نیم کیلو مین صدگرمه در کشه
دوزد اونه که دو خال بیجار واسه برار ، خاخورانه سره گول واسی
بازار مین نوزولخوره یکه تاز بیچاره بوته مردمه ، حوقه باز
یه لا دولا،دولا سولا پول هَایره صد جور گونا معصیته کولایره
تاجر بی رحمی که اجناسه زنه به انبار هیزارته جنسه روی هم کونه تلیمبار
دکتر بیرحمی که پول شناسه هرکی بی پوله اونه ور قناسه
معلمم دوزدابی از بی پولی وخرپولی کلاس خصوصی که بشی قبولی
کی دوزد نیه ای دوره و زمانه هر کی واپرسی بخدا حیرانه
از قدیمان این رسم روزگاره بجیر شعر شیونه یادگاره
"دزد اونه که گران فروختاندره کارگر مرده سوختان دره
دزد اونه که کارخانه دارا بوسته قانونی خواسب سوارا بوسته
دزد اونه که خانه داره ده جیگا دریا کنار دیهات من شهر جا
دزد اونه که مثل می آبجی آبرو لنگه به لنگیه اونه ترازو
جیگا دهه خونه جی خوردنی بار قحطی گیره مردم کوچه بازار
دزد اونه که خو مطب گوشه جا پول خوره پارو گودره بی صدا
شربت سینه چاکونه آلویه! سالادسرفه چاکونه کاهویه
دزداونه که وکیل پولدارانه خاش والیس سفره کفتالونه
دزد اونه که سربار زحمتکشه نقشه پولدار شدنه میکشه
دزد اونه که عاشق هن امرویه مقام واصی بله قربان گویه
دزد اونه که خلق به بازی گیره انگار نه انگارکه دو فردا میره
ایشان کره یکشی واصین خون کونید ایشان کره خلاف قانون کونید
ایشان کره نارضا کاشتان درید ایشان کره رسوایی کاشتان درید"
سال94
با طلب آمرزش برای روح بزرگ شادروان شیون فومنی
ره گفت و شنود
ره گفت و شنود
وانما پنجره تا گوش دل از نغمه و آهنگ و سرود
پر دهد مرغ دل از لانه به دنیای خلود
تا که افشا نکنی سرّ خداوندی را
پر بزن تا که بیابی تو یکی نکته ز اسرار ودود
طبع خود خالص از احوال دنی باید کرد
آنزمان مرغ دلت پر کشد از بام سجود
تو نکن فکر که این نیمهء شب تنها تو
جمع بسیار زیادی به قیامند و قعود
سر بسجده وانما بغض گلو با العفو
دیر سالیست که این بوده ره گفت و شنود
بهار 1364
هوس دام
هوس دام
باز این دل دیوانه کرده هوس دامت
افسون تو چه میخوانی اینگونه شده خامت
وحشی تر از آهوی در و دشت دلم بود
این دل همان آهوست که آسان شده رامت
مستی خبرت نیست ازین کفتر وحشی
کی آمد و برخاسته آرام ز بامت
رفتی تو ازین شهر و دلم باز
پرسان ز همه ز کوی و نامت
با جور و جفا تلخ کنی کام دلم را
شیرین کنی یا تلخ برو جهان بکامت
27/5/95
شوریده سر
شوریده سر
تا کی سر کوی تو به امید نگاهی
باید بنشینم که خرامان بدرآیی
شوریده سر و دست بدامان تو هستم
محتاج نگاه و لب خندان تو هستم
در گردنم افکنده ام این بار دعایی
تا موی تو آتش بزنم رخ بنمایی
95/6/14
می هستی
می هستی
ساقیا جان بفدای آن سبویت
همه رسوایی عالم بفدای تار مویت
همه گشتند روانه سوی مسجد
منم امروز روان بسوی کویت
پارسایان همه مستند ز آواز ملائک
منِ دیوانه ز پیمانه و خمره و سبویت
چو فلق تیغ به دامان شب سیاه بر زد
تو شدی محو و همه مست ز بویت
پرکن این جام دلم از می هستی ساقی
تا سبو بشکنم و مست بیایم سویت
کوله بارم شده سنگین ز گناه
توبه ام ده به زلال آب جویت
روی من زرد شد از دوری تو
که شفای دل عاشق تویی و دیدن رویت
چو بمانم و بمیرم دل بینوایم هر دم
می طپد به لطف حق در آرزویت
1364بندرانزلی
نیامدی
نیامدی
چشمم به در سفید شد نیامدی
آتش به دل پدید شد نیامدی
در اشتیاق رخسار ماه تو
باران دیده شدید شد نیامدی
باغ سرمست خون دختران رز
وقت گل و موسم نبید شد نیامدی
نام تو با سرشک حک شد به لوح دل
لوح دلم حدید شد نیامدی
دادم به خویش مژده وصل تو بیوفا
دل خسته زین نوید شد نیامدی
بندرانزلی 24/4/95 ویرایش 30 / 11 98
جام شکسته
جام شکسته
بر درت روزی نشستم
تا که زان روزن ببینم روی تو
چشم خود را پاک شستم
تا که خوش بینم قد دلجوی تو
راه را بر باد بستم
تا برخسارت نبینم موی تو
روز رفت و باز هستم
تا فرستم پیک دل را سوی تو
شب شد و چشمم نبستم
شادم ازآن روزن وسوسوی تو
زین فراق ار خسته هستم
کی شوم آزرده دل از خوی تو
حلقه را بر در شکستم
تاکه چون آهو گریزم کوی تو
من همان ساغر بدستم
دیده ام در جام، عکس روی تو
چون نمودی جلوه، جامم را شکستم
آه بشکستم ترا با قامت دلجوی تو
ساغر جادویی دل را شکستم
گشته ام حیران ز های و هوی تو
شیشه دل را به اشک دیده شستم
تا ببینم بار دیگر جلوه ای از روی تو
1395/4/4بندرانزلی