هف کچلان

یکی از باورهای محلی در روستاها این بود که اگر باران چند روز مداوم ببارد و بند نیاید طناب نازکی را بر می داشتند و نام هفت تا کچل رو میشمردند و هفت گره روی طناب زده و آن را به ستون خانه می بستند و با ترکه نازکی شروع می کردند به زدن آنها تا کچل ها از خدا بخواهند که باران بند بیاید و آنقدر میزدند تا یک نفر از جمع ضمانت کند که دیگر بس است باران بند خواهد آمد و شعر زیر  یادآور یکی از خاطراتی است که ما به محض شنیدن از عموی بزرگ اقدام به انجام آن کردیم و سبب خنده جمع شد.یادش بخیر

هف کچلان

هفت کچلان

یاده  مره  قدیمه  بارون  روزونه  غم  گیتیم

یادم میآید که قدیما روزهای بارانی غمگین میشدیم

هفته  کچل  شماردیم  و سیتیونه   دور فیپیتیم

هفت تا کچل را می شمردیم  و دور ستون خانه می بستیم

نازک  لافنده  تشک زیم و یکی یکی   شماردیم

طناب نازک را گره زده ویکی یکی  آنها را می شمردیم

هف   کچلانه   نامه     بلند   بلند     هاوردیم

اسم  هفت  تا  کچل   را  با  صدای   بلند   می اوردیم

کل  حسن   و   کل   رجب   و    کل اضغر

کل  حسن    و      کل   رجب     و      کل اضغر

    کل رضا و مامتقی و کل اسمال و مام جعفر

  کل رضا و محمد تقی و کل اسماعیل و محمد جعفر

شویشه    مرا    حالا    نزن     کی   بزن

با ترکه نازکی شروع میکردیم به کتک زدن ستون

خنده گوتن     می عمویو     و  عمَه زن

عمو   و   زن  عمو  از  کار  ما  می خندیدند

نابدون جی   رقص کنان بارون  زا شراره

باران  رقص کنان  از  ناودان   شراره  میزند

خونه   سره   حلفه    تند  تند   زا    نقاره

حلب و  شیروانی   خانه  را  تند تند  نقاره  می زد

یادش   بخیر    قدیمه      خوبه    روزان

روزهای   خوب   گذشته    یادش    بخیر

دِ    یاد    نیار   دِ    می    دله    نوسوزان

دیگر  با   یادآوری  آنها  دلم   را   نسوزان

سلمان    26/7/95