فریاد ازین قوم ، کسی را به کسی نیست
وندر دل این دخمه چرا همنفسی نیست
مردم همه دلخوش به دوصد وعده واهی
افسوس درین قافله فریاد رسی نیست
" آنکه به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد"1
نرفته به هیچ مکتبی دکتر و مهندس شد
به همت پول و سورچرانی عده ای نادان
نشناخته الف را ز اشتر وکیل مجلس شد
29/06/99
"حافظ"
گفت پیری ، پور خود را در حجاب
کی شوی آدم تو ای مست شباب
از قضا او شد حکیم شهر خود
باز آمد تا کند گفت و شنود
گفت دیدی حرفهایت پوچ بود
جمله کج بینی ز دید لوچ بود
پیرگفتا گفته بودم که تو آدم نشوی
من نگفتم که حکیم شهر وعالِم نشوی
کردی تو دلم غارت و گفتی که تو هیچ و من هیچ
صد نامه نوشتیم و تو گفتی که تو هیچ و من هیچ
گفتم که دلم ز تو چه یادگار خواهد داشت
یک لب به لبم دادی و گفتی که تو هیچ و من هیچ
1400/4/29
دولت امید
گفتی که ز تدبیر کنی رزق فراوان
دایم بخوریم شام و ناهار مرغ و فسنجان
صد روز ازآن وعده شیرین تو بگذشت
افسوس که نه این شد و نه آن
*
گفتیم که مرهم نه ریش آمده است
خوش دولتی امروز به پیش آمده است
بیچاره عوام از کجا می دانست
گرگی است که در لباس میش آمده است
*
" خوشبختی مردمان همه ، روز دگر می بینیم
وز محنت ایام همه خون بجگر می بینیم"
با آن همه دلخوشی به آینده خویش
هر روز چرا ز دی بتر می بینیم
این شعر بعد از مهلت 100 روزه ای که آقای روحانی رییس جمهور از مردم برای شروع اصلاحات خواسته بودند
(اشعار داخل گیومه اقتباس از نسیم شمال)
درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهر هجری چشیده‌ام که مپرس
گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس
آن چنان در هوای خاک درش
می‌رود آب دیده‌ام که مپرس
من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس
سوی من لب چه می‌گزی که مگوی
لب لعلی گزیده‌ام که مپرس
بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس
همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده‌ام که مپرس
ای توبه‌ام شکسته از تو کجا گریزم
ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم
ای نور هر دو دیده بی‌تو چگونه بینم
وی گردنم ببسته از تو کجا گریزم
ای شش جهت ز نورت چون آینه‌ست شش رو
وی روی تو خجسته از تو کجا گریزم
دل بود از تو خسته جان بود از تو رسته
جان نیز گشت خسته از تو کجا گریزم
گر بندم این بصر را ور بگسلم نظر را
فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات
مردان خدا پردهٔ پندار دریدند
یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند
هر دست که دادند از آن دست گرفتند
هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند
یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند
یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند
جمعی به در پیر خرابات خرابند
قومی به بر شیخ مناجات مریدند
یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند
فریاد که در رهگذر آدم خاکی
بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند
همت طلب از باطن پیران سحرخیز
زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند
زنهار مزن دست به دامان گروهی
کز حق ببریدند و به باطل گرویدند
چون خلق درآیند به بازار حقیقت
ترسم نفروشند متاعی که خریدند
کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است
کاین جامه به اندازهٔ هر کس نبریدند
مرغان نظرباز سبک‌سیر فروغی
از دام گه خاک بر افلاک پریدند
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست
که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین
نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر
ندانمت که در این دامگه چه افتادست
نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یادست
غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
رضا به داده بده وز جبین گره بگشای
که بر من و تو در اختیار نگشادست
مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
که این عجوزه عروس هزاردامادست
نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جای فریادست
حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست
برداشت از گنجور
