خیال یار

 خیال یار

ماهتابی در دل آن نیمه شب   تابید  و  رفت

وان  دل زار  مرا   بار  دگر  قاپید  و رفت

بارها  کردم  نظر  زان  روزن  باریک  دل

ابر گشت و سر به طاق آسمان سایید و رفت

طره  گیسو   پریشان  کرده  روی  شانه اش

پیچک  قطران  که  بر بالای  گل بالید ورفت

شور و شوقی زنده کرد او در وجود مرده ام

شایدم  یکبار دیگر او   مرا  زایید  و   رفت

گونه هایم  را که با دستش نوازش  کرده بود

دستهای  مهربانش  را  به هم مالید و رفت

بر سر راهش نشستم تا ببینم  روی ماه دلبرم

همچو باران بهاری بر  سرم  بارید  و  رفت

ساقی ام    شد    ساغری   گلگون  به  دست 

روی  ماه   خود   به  ساغر    دید  و رفت

گفتمش شهلای مست خویش را دیدی به جام

از بلندای غرورش نکته ای  نشنید و رفت

خواستم  تا  با   کمند    گیسویش   بالا    روم

گیسوان   چون    کمندش   را  بهم تابید و رفت

قصه ها  از   عشق   او   گفتند   شبهای   دراز

آن که یک شب  در خیال یار خود خوابید و رفت

با   خیالش   کاخ   زیبایی   بنا   شد    در   دلم

 کاخ   زیبای   دلم  را او  ز  هم  پاشید  و رفت

ماه    می جستم   به  سقف  آسمان هفت رنگ

بدر  گشت    و   تا     فلق   پایید    و   رفت

قصد    یغمای     دلم     کرد    و     چو    دید

این    وفاداری و  دلتنگی  ز من  ، نالید و رفت 

http://blousky.blogsky.com

 12/ 01/ 95منظومه سلمان انزلی