نیست گُنجایی، دو مَن را دَر سَرا

آن یِکی آمَد دَرِ یاری بِزَد
گُفت یارش: "کیستی اِی مُعتَمَد؟"

گفت: "((مــَـن))" گفتش: "بُرو هنگام نیست
بَر چنین خوانی مَقامِ خام نیست "

خام را جُز آتَشِ هِجر و فِراق
کی پَزد؟ کی وارَهانَد از نِفاق؟

رَفت آن مِسکین و سالی در سَفَر
در فِراقِ دوست، سوزید از شَرَر

پُخته گَشت آن سوخته، پَس بازگَشت
باز گِردِ خانه یِ هَمباز گَشت

حَلقه زَد بر دَر به صد تَرس و اَدَب
تا بِنَجهَد بی‌اَدَب لَفظی زِ لَب

بانگ زَد یارَش که :"بَر در کیست آن؟"
گفت: "((بَر دَر هَم تویی، اِی دِلسِتان))"

گفت: "اکنون چون مَنی، اِی من دَر آ
نیست گُنجایی، دو مَن را دَر سَرا"

                              مولانا